Ξεκινώντας τα πρώτα βήματα στην ποδηλασία μια από τις πιο ωραίες αναμνήσεις ήταν η συλλογή περιοδικών,το πιο διάσημο τότε ιταλικό BC bicisport και οι προβολές αγώνων,μονοήμερων αλλά και Grand Tour.Στην ηλικία των 15 ετών όλοι είχαμε παιδικούς ήρωες και κάποιους που θαυμάζαμε ιδιαίτερα.Στην δική μου περίπτωση οι ήρωες αυτοί ήταν από τον χώρο της ποδηλασίας,αλλά δεν φανταζόμουν ποτέ ότι κάπου εκεί ανάμεσα θα μπει και ένας άνθρωπος που ξεκινήσαμε σχεδόν μαζί την αθλητική καριέρα.
Ηταν άνοιξη του 1995 σε έναν αγώνα στην Θεσσαλονίκη στην κατηγορία Παίδων θυμάμαι ένα αδύνατο παιδί με γυαλιά να μου φωνάζει:
«Πάμε,είμαστε ξεκολλημένοι και έχουμε πάρει διαφορά».
Ήταν η πρώτη γνωριμία μας και για τα επόμενα 24 χρόνια η σχέση μας έγινε κάτι παραπάνω από αδελφική.
Για όλα αυτά τα χρόνια ήμασταν συναθλητές, συγκάτοικοι, φίλοι, αντίπαλοι, έπειτα μαζί στο πανεπιστήμιο, σε ταξίδια, διακοπές, χαρούμενες και δύσκολες στιγμές.
Ένας από τους βασικούς λόγους που ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο δεν είναι για να τονίσω τις επιτυχίες και τις διακρίσεις.Είναι για να τονίσω κυρίως την σημαντικότητα στο να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας που μας δίνουν κίνητρο να γίνουμε καλύτεροι,μας ωριμάζουν,μας καθοδηγούν,μέσα από ειλικρίνεια,θετικότητα και απλότητα χωρίς ματαιοδοξία και εγωισμό.Ο αθλητισμός είναι πυρήνας εξέλιξης για όλα τα παραπάνω και αντανακλάει σε κάθε επίπεδο της ζωής μας.Αυτό για μένα είναι ότι πιο σημαντικό αποκόμισα από τον χώρο του αθλητισμού.
Πως ξεκίνησε.
Το 1998 ήταν μια πολύ ιδιαίτερη χρονιά. Είχαμε δεκάδες σημαντικές νίκες, Βαλκανικό πρωτάθλημα δρόμου-πίστας, Πανελλήνιο πρωτάθλημα,Γύρος «Αθηναία»,πρωτιές σε διεθνείς αγώνες και το δεύτερο εξάμηνο μετακομίσαμε για λιγο καιρό στην Ιταλία, εν όψη προετοιμασίας για τον Παγκόσμιο πρωτάθλημα με τον Γιάννη και τον Γιώργο.
Ήταν Κυριακή και ταξιδέψαμε στην Νάπολη για έναν μονοήμερο αγώνα.Στον πρωινό καφέ ακούσαμε από τους ντόπιους:
«Οποίος κερδίζει αυτό τον αγώνα υπογράφει επαγγελματίας σύντομα».
Γέλασα και σκέφτηκα για λίγα δευτερόλεπτα,μακάρι να γίνει πραγματικότητα.Ήμασταν μόλις 18 χρονών,αλλά με αρκετή εμπειρία σε αγώνες,δεμένοι σαν ομάδα και με ένα βασικό χαρακτηριστικό που ήταν και το κίνητρο μας…πάθος.
Η ποδηλασία στην Ιταλία πέρα από το πιο διαδεδομένο άθλημα στην χώρα,έχει μια διαφορετική αίγλη και ανθρώπους με παιδεία και φινέτσα που γνωρίζουν το καθετί για τους αθλητές και δείχνουν τον θαυμασμό τους με κάθε τρόπο και κάθε στιγμή.
Ήμασταν πολύ τυχεροί που το ζήσαμε αυτό,σε αγώνες με συμμετοχή αθλητών που μετέπειτα έγιναν πρωταγωνιστές σε Προ Τουρ αγώνες και ανάμεσα σε φίλαθλο κοινό με τεράστια υποστήριξη.
Πίσω στον αγώνα μας τώρα,που ήταν 120χλμ σιρκουί στο κέντρο της πόλης με τερματισμό 4χλμ ανάβαση και μέση κλίση 8%.Μπαίνοντας στα τελευταία χιλιόμετρα της ανάβασης το γκρουπ είχε σπάσει και μια φανέλα με τα χρώματα της εθνικής είχε την πρωτοπορία.Οι δρόμοι ήταν κατάμεστοι,η φασαρία από τις φωνές των φιλάθλων υπερβολικη…και θυμάμαι ότι στα τελευταία μέτρα δάκρυσα από χαρά.Ο Γιάννης είχε κερδίσει,ο Γιώργος δεύτερος και εγώ λίγο πιο πίσω στην 4η θέση.
Μετά από 15 χρόνια ένα από τα τρία μεγαλύτερα Grand Tour,ο Γύρος Ιταλίας ξεκινάει από την ίδια πόλη,την Νάπολη και ο Γιάννης αγωνίζεται με την ομάδα της Euskaltel-Euskadi.
Οι προγνώσεις από τους local fan επιβεβαιώθηκαν.
Η συνέχεια.
Στην κατηγορία U23 ο Γιάννης αγωνίζεται με την ομάδα της Bergamasca,που εδρεύει στην βόρεια Ιταλία και είναι το φυτώριο για την Polti,επαγγελματική ομάδα με κορυφαία ονόματα όπως Ivan Gotti και Richard Virenque.
Μπαίνοντας στην κατηγορία Ανδρών γίνεται μια μικρή αλλαγή από τα αγωνίσματα δρόμου σε αγωνίσματα πίστας αντοχής.Η παρουσία και οι επιδόσεις εκπληκτικές,2 μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα,7 μετάλλια σε Παγκόσμια Κύπελα και Κυπελλούχος Κόσμου στο αγώνισμα των Πόντων το 2010.
Κάτι διαφορετικό όμως είχε ξεκινήσει να γίνεται στην Ελλάδα που έδωσε τεράστια πνοή και κίνητρο σε πολλούς αθλητές.Ο ερχομός μιας Continental επαγγελματικής ομάδας ήταν όνειρο πολλών ετών και έγινε πραγματικότητα το 2009 από τον Π.Παπάζογλου,με manager αρχικά τον Γ.Λεβεντάκη και μετέπειτα τον Β.Αναστόπουλο και DS τον Γ.Μανιάτη. Τέσσερεις σημαντικοί συντελεστές που ο καθένας από το πόστο του έβαλε το λιθαράκι του για την εξέλιξη της ομάδας αλλά και του Γιάννη όλα αυτά τα χρόνια.
Οι επιτυχίες σε αγώνες στο εξωτερικό με την SP Tableware και η συγκομιδή των βαθμών έφεραν τον Γιάννη πολύ ψηλά στην ευρωπαϊκή κατάταξης δίνοντας του και το δικαίωμα συμμετοχής στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου το 2012.
2013,Προ τουρ και γύρος Ιταλίας.
Μετά από μια χαμένη ευκαιρία το 2011 με την ProTour ομάδα GEOX,η είδηση του χειμώνα το 2012 για την μετάβαση από την SP Tableware στην ProTour ομάδα Euskaltel-Euskadi δεν ήταν ιδιαίτερα απρόσμενη.H δουλειά που είχε γίνει στην ομάδα και η βαθμολογία που είχε συγκεντρώσει ο Γιάννης τον έφερναν πολύ κοντά σε μια ομάδα πρώτης κατηγορίας. Είμαι σίγουρος ότι αρκετοί κοντινοί άνθρωποι εκείνη την περίοδο ένιωσαν χαρά και ικανοποίηση για ένα γεγονός που ήταν πρωτόγνωρο για την Ελλάδα.Ο Γιάννης βρισκόταν ήδη στο 33ο έτος της ηλικίας τους και 18ο της καριέρας του,πετυχαίνοντας το όνειρο του σχετικά μεγάλος για επαγγελματικό συμβόλαιο. Μαγικές συνταγές και ευκολία δεν υπήρχαν πουθενά όλο αυτό το διάστημα. Υπήρχε μόνο αφοσίωση για μέρες,μήνες,χρόνια και υπομονή.
Επίσης αυτό που μου έκανε εντύπωση παρακολουθώντας όλη την πορεία ήταν κάτι πολύ σημαντικό,σεμνότητα και ηρεμία.Στους αγώνες η ηρεμία σε κάνει να σκέφτεσαι και όταν σκέφτεσαι έχεις ένα σοβαρό πλεονέκτημα απέναντι σε κάθε αντίπαλο κάθε δεδομένη στιγμή,ξεπερνώντας δυσκολίες και κρίσεις.Εξάλλου η ποδηλασία σε τόσο υψηλό επίπεδο είναι σαν το σκάκι,πρέπει να σκέφτεσαι την κάθε σου κίνηση,που,πως και γιατί.
Και με το δεύτερο χαρακτηριστικό της σεμνότητας ξεχωρίζεις.Όχι μόνο σαν αθλητής αλλά και σαν προσωπικότητα.
Έτσι το ταξίδι με την ομάδα των Βάσκων ξεκίνησε με παρουσίαση επί ισπανικού εδάφους,προετοιμασία στο Calpe και πρώτος αγώνας με την ομάδα «Vuelta Andalucia».Σειρά είχαν μερικοί από τους σημαντικότερους αγώνες της επαγγελματικής ποδηλασίας που κάθε ποδηλάτης ονειρεύεται να βρεθεί στην εκκίνηση.
«Όταν στην αρχή της χρονιάς μας ανακοινώσανε το αγωνιστικό πρόγραμμα δεν πίστευα τα αυτιά μου,Tirreno, Sanremo,Flanders,Roubaix και Giro.
Τι περισσότερο θα μπορούσα να ζητήσω για πρώτη χρονιά!Βέβαια η ευθύνη ήταν μεγάλη και έπρεπε να ανταποδώσω με τον καλύτερο τρόπο την εμπιστοσύνη που μου έδειξε μια τόσο μεγάλη ομάδα».
Είχα την ευκαιρία να βρεθώ στην Φλάνδρα και στον Γύρο Ιταλίας με τον αδερφό του Στέλιο.
Στον πρώτο αγώνα περιμέναμε το γκρουπ στο διάσημο Κομπενμπεργκ.Οταν οι μηχανές και τα αυτοκίνητα της διοργάνωσης άρχισαν να φαίνονται στην διαδρομή καταλάβαμε ότι πλησιάζει το γκρουπ. Κάπου στην μέση διακρίναμε την πορτοκάλι φανέλα και μετά…ανατριχίλα.
Η ένταση του αγώνα και η ατμόσφαιρα ανάμεσα σε περίπου 2.000 θεατές στο ανηφορικό κομμάτι ήταν συναρπαστική. Στην συνέχεια κατευθυνθήκαμε στο τερματισμό και συναντήσαμε τον Γιάννη και την ομάδα του.
«Δύσκολη μέρα,ο ρυθμός από την αρχή ήταν πολύ δυνατός και στο pave το γκρουπ κινείται εξωπραγματικά,υπήρχε τόσο νευρικότητα στο γκρουπ που δύσκολα άφηνα το χέρι από το τιμόνι για να φάω κάτι».
Ηπιαμε ένα τσάι,πήγαμε στο μουσείο της Φλάνδρας όπου βρίσκονται όλα τα τρόπαια,φωτογραφίες και διάφορα άλλα από την εποχή του Μερξ ως και σήμερα και το βράδυ στο ξενοδοχείο.
Δυο περίπου μήνες μετά,στον Γύρο Ιταλίας συνολικής διαρκείας τριών εβδομάδων και 3405χλμ,φτάσαμε για τα τρία τελευταία ανηφορικά ετάπ και τον τερματισμό στην Μπρέσια.Ο Γιάννης έκανε ήδη φοβερή παρουσία με δυο τερματισμούς μέσα στην πρώτη δεκάδα και δίνοντας τρομερή βοήθεια στον αρχηγό της ομάδας Samuel Sanchez που κυνηγούσε μια θέση στο podium.
Οι καιρικές συνθήκες την τρίτη εβδομάδα ήταν τόσο άσχημες που η διοργάνωση ακύρωσε το 19ο ετάπ λόγω σφοδρής χιονόπτωσης.Μια μέρα πριν συναντηθήκαμε στην εκκίνηση στους πρόποδες των Άλπεων.
«Η συνάντηση ήταν μια από τις ωραιότερες στιγμές του Γύρου.Η κούραση τα τελευταία ετάπ του Γύρου άγγιζε επίπεδα άγνωστα εώς τώρα.Ξυπνάς το πρωί και σκέφτεσαι ότι αποκλείεται να μπορέσεις να ανέβεις στο ποδήλατο παρόλα αυτά το κίνητρο και ο ενθουσιασμός υπερισχύουν πάντα σε τέτοιες διοργανώσεις και ο κόσμος σε σπρώχνει κυριολεκτικά.Πόσο μάλλον όταν βλέπεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα στην εκκίνηση!».
Τελευταία μέρα σιρκουί στην Μπρέσια βρήκαμε ένα πολύ καλό σημείο,δυο χιλιόμετρα πριν το τερματισμό και είχαμε οπτική με το γκρουπ σε κάθε στροφή.Ο ρυθμός για το μεγαλύτερο διάστημα ήταν ήπιος αφού συνηθίζεται η τελευταία μέρα να είναι γιορτινή.Το καμπανάκι χτύπησε για τον τελευταίο γύρο και το γκρουπ είχε ήδη ανεβάσει ρυθμό για το τελικό σπριντ. Ο Γιάννης ήταν στις πρώτες θέσεις αλλά το τραίνο του Cavendish δεν άφησε πολλά περιθώρια.
Είχε τελειώσει μόλις τον πιο απαιτητικό και επίπονο αγώνα παγκοσμίως.Βλέπωντας τον τερματισμό είχα άπειρα συναισθήματα χαράς και συγκίνησης και για μερικά λεπτά έκανα φλας μπακ και σκέφτηκα την εξέλιξη.Όχι την επιτυχία.Το επίπεδο έτσι και αλλιώς του Γιάννη ήταν για Προ Τουρ.Η εξέλιξη όμως νομίζω είναι το πιο αξιοθαύμαστο και αυτό που μας δίνει μια διαφορετική οπτική απέναντι στην ζωή και στον αθλητισμό.Η πορεία μέσα σε δυσκολίες και μέσα σε χαρές,η αναζήτηση για το καλύτερο,η υπομονή,η μεθοδικότητα και κάτι πολύ σημαντικό που λείπει στις μέρες μας:να είμαστε ευτυχισμένοι με ό,τι κάνουμε.
Ήταν ήδη 17.00 και ετοιμαζόμασταν για αναχώρηση…ο καλύτερος επίλογος,κρασί και πίτσα στο Μπεργκαμο!